Hoi, ik ben Cliff Weitzman.

Ik heb dyslexie.

Ik kreeg de diagnose in de derde klas. Het was de beste dag van mijn leven.

Daarvoor deed ik op de basisschool alsof ik las.

Ik zat met een open boek voor me en ging met mijn vinger onder de woorden langs zodat mensen (mijn ouders, leraren, vrienden, broers en zussen) niet zouden denken dat ik dom of lui was.

Voorleesrondes waren verschrikkelijk.

Kinderen lazen om de beurt. En mijn beurt kwam steeds dichterbij.

Mijn handen begonnen te zweten.

Dus plande ik het precies goed. En vlak voordat het mijn beurt was…

Ik verstopte me op het toilet.

Dat deed ik elke keer.

Mensen dachten vast dat ik een blaasprobleem had. Liever dat dan dat ze me voor idioot hielden.

Het moeilijkst was mijn vader. Hij was mijn held.

De persoon die ik later wilde worden.

Iedereen hield van hem. IK HIELD van hem. Ik wilde dat hij trots op me was.

“Cliff, waarom ben je zo lui? Wil je niet leren lezen?”

“IK WEL! ZIE JE NIET HOE HARD IK MIJN BEST DOE?!” riep ik terug, terwijl tranen over mijn wangen stroomden.

“Nee, dat doe ik niet. Ik steek er elke dag twee uur in om je te leren lezen. Ik heb elk programma gekocht. Stop met friemelen en let eens op.”

“LET OP?! Ik let altijd op.”

“Dat doe je niet. Het kan je niets schelen. Zelfs je zus kan al lezen en zij is zes.”

“Omdat IK HAAR HEB GELEERD! Ik wilde niet dat zij hier ook doorheen zou gaan.

Ik ken alle regels. Elke regel. Maar als ik ze toepas, werkt het gewoon… niet.”

Ik droomde ervan om te kunnen lezen.

Toen ik jong was, wilde ik president, wetenschapper en popster worden.

Ik wist dat ik moest kunnen lezen om te worden wie ik wilde zijn.

Dus liep ik overal rond met een boek onder mijn arm en stelde ik me voor dat ik het op een dag zou kunnen lezen.

Het boek dat ik het meest wilde lezen, was Harry Potter.

Maar na de twintigste keer dat een bibliothecaris me wakker maakte omdat ik in slaap was gevallen met mijn gezicht op pagina drie, gaf ik het op.

Gelukkig gaf mijn vader me niet op. Hij gaf me nooit op. Nooit.

Mijn vader werkte heel hard toen wij jong waren. Hij had bijna nooit tijd om 's avonds met ons te eten.

Maar hiervoor kwam hij vroeger naar huis:

Hij ging op mijn bed zitten. En met een langzame, diepe stem las hij Harry Potter voor. Mijn ogen gingen stralen. Ik vond dit geweldig.

Als mijn vader niet op tijd thuis kon zijn, nam hij zichzelf op terwijl hij Harry Potter voorlas op een cassettebandje. Ik viel in slaap terwijl ik naar dat bandje luisterde. Steeds weer, luisterend naar de stem van mijn vader.

Ik had dubbel geluk: ik had ook mijn moeder (aka MamaBear). En zij geeft om me. En ze is heel goed in onderzoek.

Op een dag, waarschijnlijk tijdens de duizendste keer dat ze zocht, of in een van de honderd boeken die ze over dit onderwerp had gelezen, hoorde ze over “Dyslexia” en dacht ze dat ik dat misschien had. Ze liet me testen. Het bleek precies dat te zijn wat ik had. Dat, en ADD.

Toen ik ontdekte dat ik dyslexie had, slaakte ik de diepste zucht die je ooit van een 9-jarige hebt gehoord. “Eindelijk!” dacht ik, “ik ben niet kapot, ik ben niet dom, en ik ben beslist NIET LUI!”

“Geweldig,” dacht ik, “nu weten we hoe het probleem heet, laten we het oplossen!”

Het lezen van een zin kost me evenveel energie en hersenkracht als de meeste mensen nodig hebben om in hun hoofd een deelsom met vier cijfers uit te rekenen. 462/7=…

Na een alinea ben ik moe (dat zijn 10 sommen achter elkaar),

Na een hoofdstuk? Dat zou 300 viercijferige sommen achter elkaar in mijn hoofd zijn.

Er bestaat voor mij niet zoiets als “na een hoofdstuk” — zelfs als ik al mijn energie zou inzetten, zou ik in slaap vallen of fouten gaan maken (het niet meer begrijpen) tegen de tijd dat ik het einde bereik. Te veel mentale verwerking.

Luisteren kost echter niet zoveel energie als decoderen.

Mijn vader vond het echte luisterboek voor Harry Potter and The Sorcerer’s Stone, ingesproken door Jim Dale. Hij zorgde ervoor dat ik het kreeg.

Ik luisterde er 22 keer achter elkaar naar.

Die eerste drie pagina's waarop ik in de bibliotheek in slaap viel? Ik heb ze uit mijn hoofd geleerd. Samen met de rest van het eerste hoofdstuk van het boek. Dertien jaar later.

Ik stopte niet met luisteren. Ik luisterde naar elk boek in die serie. Daarna Narnia, daarna Lord of the Rings, daarna Game of Thrones, Pillars of the Earth, Atlas Shrugged.

Ik ben nooit gestopt met luisteren.

Ik had een rotsblok van 20 ton op mijn rug vastgeketend dat me verhinderde de persoon te zijn die ik wilde zijn. Elke zin die ik las duurde een eeuwigheid. Nu had ik vleugels.

Ik begon mijn luistertempo te verhogen, van 1x naar 1,25x, 1,5x, 2x, en vervolgens 2,5x. Omdat de verandering geleidelijk was, kon ik alles blijven volgen.

Ik luisterde terwijl ik naar school fietste. Terwijl ik wachtte tot mijn moeder me bij de training kwam ophalen. Voordat ik elke nacht in slaap viel. Tijdens het opruimen van mijn kamer of tijdens het wandelen buiten. Op het toilet.

Ik begon elke week twee luisterboeken te beluisteren. 100 boeken per jaar. Dit tempo houd ik al 12 jaar vol. Het kost geen moeite en het is zelfs het beste deel van mijn dag.

Er is niet voor elk schoolboek een luisterboek. Op mijn leeslijst voor de zomervakantie van de middelbare school stond “Marley and Me” en daar bestond geen luisterboek van. Dus de zomer voordat ik naar de middelbare school ging, zat ik bij mijn moeder op bed en las ze “Marley and Me” aan me voor.

Tijdens de middelbare school zat ik elke dag één lesuur in de klas voor speciaal onderwijs.

Ik experimenteerde veel en begon technologie te gebruiken op een manier die geen docent speciaal onderwijs me had kunnen leren. Ik nam de volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen aanpassingen en opleiding. Ik vroeg om hulp en ontdekte hoe ik het beste leerde.

Ik volgde ook bijna alle AP- en Honors-vakken die mijn school aanbood, behaalde een GPA boven de 4.0, en vocht met de administratie en leraren die dachten dat dyslexie “a myth” is. Later zal ik dieper ingaan op de hulpmiddelen die ik in die tijd gebruikte en hoe ik het deed.

Ik had ook een aantal geweldige leraren die ongelooflijk ondersteunend waren.

Door hard werken (en door veel leraren te overtuigen om me uitzonderingen te gunnen) werd ik toegelaten tot Brown University.\Een probleem….Ik kon mijn zomerleesboek niet lezen – er was geen luisterboek voor dit boek.

Op dezelfde manier bestaan er voor de meeste leerboeken, de meeste hand-outs, pdf's, e-mails en Wikipedia-pagina's die je voor school moet lezen geen luisterboeken.

Dus zat ik naast mijn moeder op haar bed. En ze las mijn zomerleesboek voor college voor. Maar mijn moeder werkte en had geen tijd om het hele boek aan me voor te lezen.

De nacht voordat ik naar Brown vloog om met college te beginnen, was ik pas 2/3 van het boek door.

Ik had geen andere keuze; ik hackte een oud tekst-naar-spraak-computersysteem om het resterende deel van het boek 's nachts op mijn iPhone te laten lezen en luisterde er daarna naar in het vliegtuig.

Het werkte!

Ik leerde mezelf, naast anderen, programmeren (later in het boek meer over hoe ik dit zelfs met dyslexie voor elkaar kreeg) en verbeterde de software verder.

Ik bracht de volgende vier jaar op de universiteit door met het perfectioneren van dit systeem. In plaats van te zwoegen boven een leerboek terwijl ik aan mijn bureau vastgeketend zat, maakte ik 15 snelle foto's en luisterde ik terwijl ik ontbeet of op mijn longboard naar college reed.

Ik luisterde naar de meer dan 100 pagina's leeswerk die per week voor mijn vakken waren opgegeven, terwijl ik in de trein of bus naar hackathons zat. Vaak voelde het alsof ik de enige was die het leeswerk voor mijn vakken deed.

Vandaag de dag kunnen miljoenen mensen functioneren op school en in de samenleving dankzij Speechify.

Onthoud bovenal: jouw missie is om te zijn wie jij zelf het hardst nodig had toen je opgroeide. Tenminste, dat is die van mij.

Veel liefs ❤

Cliff Weitzman