Hallo, ik ben Cliff Weitzman.

Ik ben dyslectisch.

Ik werd gediagnosticeerd in groep 5. Het was de beste dag van mijn leven.

Daarvoor deed ik alsof ik kon lezen op de basisschool.

Ik zat met het boek open voor me en liet mijn vinger onder de woorden glijden zodat mensen (mijn ouders, leraren, vrienden, broers en zussen) niet zouden denken dat ik dom of lui was.

Leeskringen waren angstaanjagend.

Kinderen lazen één voor één. En het kwam steeds dichterbij mij.

Mijn handen begonnen te zweten.

Dus ik timede het precies goed. En vlak voordat ik aan de beurt was...

Ging ik me verstoppen op het toilet.

Dit deed ik elke keer.

Mensen moeten gedacht hebben dat ik een blaasprobleem had. Beter dan dat ze denken dat ik een idioot ben.

Het ergste was mijn vader. Hij was mijn held.

De persoon waarvan ik droomde dat ik op een dag zou worden.

Iedereen hield van hem. IK hield van hem. Ik wilde dat hij trots op me was.

“Cliff, waarom ben je zo lui? Wil je niet leren lezen?”

“IK WIL WEL! ZIE JE NIET HOE HARD IK MIJN BEST DOE?!” riep ik terug, terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden.

“Nee, dat zie ik niet. Ik besteed elke dag 2 uur om je te leren lezen. Ik heb elk programma gekocht. Stop met friemelen en let een keer op.”

“OPLETTEN?! Ik let altijd op.”

“Dat doe je niet. Het interesseert je niet. Zelfs je zusje kan lezen en zij is 6.”

“Omdat IK HAAR HEB GELEERD! Ik wilde niet dat zij dit ook zou meemaken.

Ik ken alle regels. Elke regel. Maar als ik ze toepas, werkt het gewoon niet.”

Ik droomde ervan om te kunnen lezen.

Toen ik jong was, wilde ik president, wetenschapper en popster worden.

Ik wist dat ik moest kunnen lezen om te worden wie ik wilde zijn.

Dus liep ik overal rond met een boek onder mijn arm, en stelde me voor dat ik het op een dag zou kunnen lezen.

Het boek dat ik het liefst wilde lezen was Harry Potter.

Maar na de 20e keer dat een bibliothecaris me wakker maakte omdat ik in slaap was gevallen met mijn gezicht op de derde pagina van het boek, gaf ik het op.

Gelukkig gaf mijn vader niet op. Hij gaf nooit op. Nooit.

Mijn vader werkte heel hard toen we jong waren. Hij had bijna nooit tijd om met ons te eten.

Maar hij kwam vroeg thuis voor dit:

Hij zat op mijn bed. En met een langzame, diepe stem las hij Harry Potter voor. Mijn ogen lichtten op. Ik vond dit geweldig.

Als mijn vader het niet op tijd naar huis kon halen, nam hij zichzelf op terwijl hij Harry Potter voorlas op een cassettebandje. Ik viel in slaap terwijl ik naar dat cassettebandje luisterde. Keer op keer, luisterend naar de stem van mijn vader.

Ik had dubbel geluk omdat ik ook mijn moeder had (ook wel MamaBeer genoemd). En zij geeft om me. En ze is heel goed in onderzoek doen.

Op een dag, waarschijnlijk tijdens de duizendste keer dat ze zocht, of in een van de honderd boeken die ze over het onderwerp las, leerde ze over "Dyslexie" en dacht ze dat ik dat misschien had. Ze liet me testen. Blijkt dat ik dat inderdaad had. Dat, en ADD.

Toen ik hoorde dat ik dyslectisch was, slaakte ik de diepste zucht die je ooit een 9-jarige hebt horen geven. "Eindelijk!" dacht ik, "Ik ben niet kapot, ik ben niet dom, en ik ben zeker NIET LUI!"

"Geweldig," dacht ik, "nu weten we hoe het probleem heet, laten we het oplossen!"

Een zin lezen kost me net zoveel energie en hersenkracht als de meeste mensen nodig hebben om een viercijferige deling in hun hoofd op te lossen. 462/7=…

Na een alinea ben ik moe (dat zijn 10 vergelijkingen achter elkaar),

Na een hoofdstuk? Een hoofdstuk zou 300 viercijferige vergelijkingen in mijn hoofd achter elkaar zijn.

Er is niet zoiets als "Na een Hoofdstuk" zelfs als ik alle energie van de wereld zou gebruiken, zou ik in slaap vallen of fouten beginnen te maken (niet begrijpen) tegen de tijd dat ik het einde van het hoofdstuk bereikte. Te veel mentale verwerking.

Luisteren kost echter niet zoveel energie als decoderen.

Mijn vader vond het luisterboek van Harry Potter en de Steen der Wijzen, verteld door Jim Dale. Hij kreeg het voor me.

Ik luisterde er 22 keer achter elkaar naar.

Die eerste drie pagina's waar ik in de bibliotheek op in slaap viel? Ik ken ze uit mijn hoofd. Samen met de rest van het eerste hoofdstuk van het boek. 13 jaar later.

Ik stopte niet met luisteren. Ik luisterde naar elk boek in die serie. Toen Narnia, toen In de Ban van de Ring, toen Game of Thrones, Pilaren van de Aarde, Atlas Shrugged.

Ik ben nooit gestopt met luisteren.

Ik had een rotsblok van 20 ton aan mijn rug gebonden dat me ervan weerhield de persoon te zijn die ik wilde zijn. Elke zin die ik las duurde eeuwen. Nu had ik vleugels.

Ik begon mijn luistertempo op te voeren, van 1x naar 1,25x, 1,5x, 2x, en toen 2,5x snelheid. Omdat de verandering geleidelijk was, groeide ik ermee mee en behield ik elk woord.

Ik luisterde terwijl ik naar school fietste. Wanneer ik wachtte tot mijn moeder me van de training kwam ophalen. Voordat ik elke nacht in slaap viel. Bij het opruimen van mijn kamer of wandelen buiten. Op het toilet.

Ik begon elke week 2 luisterboeken af te maken. 100 boeken per jaar. Ik doe dit al 12 jaar in dit tempo. Het kost geen moeite, en in feite is het het beste deel van mijn dag.

Er is niet voor elk boek dat je op school krijgt een luisterboek. Mijn zomervakantieboek op de middelbare school was "Marly en Ik" en het had geen luisterboek. Dus de zomer voor de middelbare school zat ik met mijn moeder op haar bed en las ze "Marly en Ik" voor aan mij.

Ik zat elke dag een uur in de speciale onderwijsles gedurende de middelbare school.

Ik experimenteerde veel. En begon technologie op een manier te gebruiken die geen enkele speciale onderwijsleraar me had kunnen leren. Ik nam de volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen aanpassingen en opleiding. Ik vroeg om hulp en ontdekte hoe ik het beste leerde.

Ik volgde ook bijna elke AP- en Honours-klas die mijn school aanbood, behaalde een GPA van boven de 4.0, en navigeerde door gevechten met de administratie en leraren die dachten dat dyslexie "een mythe" is. Later zal ik dieper ingaan op de hulpmiddelen die ik in deze tijd gebruikte en hoe ik het deed.

Ik had ook een aantal geweldige leraren die onvoorstelbaar ondersteunend waren.

Door hard werken (en veel leraren overtuigen om me uitzonderingen te geven) werd ik toegelaten tot Brown University.\Een probleem... Ik kon mijn zomerleesboek niet lezen - er was geen luisterboek voor dit boek.

Op dezelfde manier zijn er geen luisterboeken voor de meeste studieboeken, de meeste hand-outs, PDF's, e-mails en Wikipedia-pagina's die je voor school moet lezen.

Dus, ik zat naast mijn moeder op haar bed. En ze las mijn zomerleesboek voor de universiteit. Maar mijn moeder werkte, en had geen tijd om me het hele boek voor te lezen.

De avond voordat ik naar Brown vloog, om aan de universiteit te beginnen, was ik pas 2/3 van het boek door.

Ik had geen andere keuze, ik hackte een oud tekst-naar-spraak computersysteem om het resterende deel van het boek 's nachts naar mijn iPhone te laten lezen en luisterde er vervolgens naar in het vliegtuig.

Het werkte!

Ik leerde mezelf programmeren (later in het boek meer over hoe ik dit deed ondanks dyslexie) en verbeterde de software verder.

Ik bracht de volgende 4 jaar op de universiteit door met het perfectioneren van dit systeem. In plaats van urenlang over een studieboek gebogen te zitten – maakte ik 15 snelle foto's en luisterde terwijl ik ontbeet of naar de les skateboardde.

Ik luisterde naar de 100+ pagina's leeswerk die per week voor mijn lessen waren toegewezen terwijl ik in de trein of bus naar hackathons zat. Vaak voelde het alsof ik de enige was die de leesopdrachten in mijn lessen deed.

Vandaag de dag kunnen miljoenen mensen functioneren op school en in de maatschappij dankzij Speechify.

Vergeet niet dat je missie boven alles is om te zijn wie je het meest nodig had toen je opgroeide. Tenminste, dat is de mijne.

Veel liefs ❤

Cliff Weitzman