Elephants Can Remember audiobook

Elephants Can Remember (Hercule Poirot #40), Agatha ChristieElephants Can Remember is a work of detective fiction by British writer Agatha Christie, first published in 1972. A classic Hercule Poirot investigation, Agatha Christie’s Elephants Can Remember has the expert detective delving into an unsolved crime from the past involving the strange death of a husband and wife.عنوانهای برگردان فارسی کتاب: «فیلها به خاطر میآورند»؛ «مرگ اسرارآمیز»؛ نويسنده: آگاتا کریستی (میلر)؛ تاریخ نخستین خوانش روز سی و یکم ماه می سال2012میلادیعنوان: فیلها به خاطر میآورند؛ نويسنده: آگاتا کریستی؛ مترجم: حمیدرضا بلندسران؛ مشخصات نشر: تهران، هرمس، سال انتشار1391؛ قطع کتاب11/5در19، تعداد صفحات264ص؛ چاپ دوم سال1393؛ چاپ سوم سال1396؛ شابک9789643637491؛ موضوع داستانهای کارآگاهی از نویسندگان بریتانیا- سده20معنوان: مرگ اسرارآمیز؛ نويسنده: آگاتا کریستی؛ مترجم: قدیر گلکاریان؛ مشخصات نشر تبریز، تلاش، چاپ دوم سال1390، در274ص؛ شابک9645750342؛نقل از متن: (فیلها به خاطر می‌آورند؛ فصل اول: ضیافت ناهار نویسندگان؛ خانم «اولیور» خودش را در آینه برانداز کرد و نیم نگاهی به ساعتی که روی تاقچه بخاری قرار داشت انداخت؛ به خیالش، این ساعت بیست دقیقه عقب بود...؛ سپس کار آرایش موهایش را از سرگرفت؛ مشکلی که خانم «اولیور» داشت ــ مشکلی که خودش هم راحت به آن معترف بود ــ نوع آرایش موهایش بود، که دائم تغییر میکرد؛ تقریبا همه مدلها را به تناوب، امتحان کرده بود؛ یکبار موهای پُف دار، بعدش موهایی ژولیده، که باید همه آنها را به عقب شانه میکردید، تا چهره قابل قبولی پیدا کنید؛ او هم امیدوار بود، که حداقل چهره ی قابل قبولی داشته باشد؛ هم مدلهای فِردار را امتحان کرده بود، هم مدلهای درهم و برهم هُنری را، اما امروز به خودش قبولانده بود، که سبک آرایش موهایش اهمیت چندانی ندارد، چون تصمیم داشت کاری را انجام دهد، که به ندرت از او سر میزد، و آن به سر گذاشتن کلاه بود؛ در طبقه بالای کمد لباس، «خانم اولیور»، چهار تا کلاه قرار داشت؛ یکی از آنها، ویژه ی مراسم عروسی بود؛ وقتی به جشن ازدواج بروید، کلاه، یکی از موارد ضروری است؛ اما او حتی برای این مناسبتها هم، دو تا کلاه داشت؛ یکی از آنها که داخل جعبه گردی قرار داشت، جنسش از چرم بود؛ این کلاه کاملاً اندازه سرش بود، و در برابر باران ناگهانی، و پاشیده شدن آب از سوی اتومبیلهای درحال عبور هم، بخوبی از سرش محافظت میکرد؛ کلاه دیگر که پرنقش و نگارتر بود، کاملاً مناسب مراسم ازدواجی بود، که در بعد از ظهر یک روز یکشنبه تابستانی، برگزار شود؛ روی آن، چند تا گل، و یک روبان دیده میشد، که یک پارچه توری زردرنگ گلدار، سطحش را پوشانده بود؛ دو کلاه دیگرِ روی قفسه، از آنهایی بودند که تقریبا به همه کار میآمدند؛ یکی از آنها، که خانم «اولیور» اسمش را گذاشته بود کلاه خانه اربابی، از نمد قهوه ای بود، و با هر نوع لباس پشمی تناسب داشت و دارای لبه ای بود، که راحت میشد آنرا به سمت بالا یا پایین کشید؛ خانم «اولیور» یک پلیور پشمی برای گرم شدن در روزهای سرد، و یک پلیور نازک برای استفاده در روزهای گرم داشت، که رنگ هر دوِ آنها با آنها با کلاه جور درمیآمد؛ با اینحال، گرچه پولیورها را به دفعات پوشیده بود، کلاهها را تقریبا هیچوقت استفاده نکرده بود؛ واقعا هم چه دلیلی دارد که بخواهید فقط برای رفتن به دهکده، و صرف غذا با دوستانتان، از کلاه استفاده کنید؟ اما کلاه چهارم، از بقیه گرانقیمت تر بود، و بسیار بادوامتر؛ خانم «اولیور» فکر میکرد: شاید این ویژگی به خاطر قیمت بالای آن است؛ کلاه بی لبه ای بود، که از لایه های متنوعی از مخمل نرم، شکل گرفته بود؛ با سایه روشنهایی که داشت، با هر نوع لباسی جور درمیآمد؛ خانم «اولیور»، با تردید مکثی کرد، و بعد درخواست کمک کرد: ــ «ماریا»؛ با صدای بلندتری فریاد زد: ــ «ماریا»، یک دقیقه بیا اینجا؛ «ماریا» آمد؛ معمولاً خانم «اولیور» از او میخواست تا نظرش را، در مورد نوع پوشش او بیان کند؛ «ماریا» گفت: ــ میخواهید آن کلاه شیک و قشنگتان را سرتان بگذارید، نه؟ خانم «اولیور» گفت: ــ آره؛ میخواستم بدانم به نظرت اینطوری بهتر است یا برش گردانم؟ «ماریا» عقب ایستاد و نگاهی انداخت؛ ــ خب، الآن که آنرا برعکس روی سرتان گذاشته اید؛ اینطور نیست؟ ــ آره، خودم میدانم؛ فکر کردم اینطوری یک جورهایی بهتر باشد؛ ــ اوه، چرا بهتر باشد؟ خانم «اولیور» گفت: ــ خب، انگار بهتر روی سرم نشسته؛ البته از دید من اینطور است؛ فروشنده اش هم همین نظر را داشت؛ ــ چرا فکر میکنید اگر آنرا برعکس سرتان بگذارید بهتر است؟ ــ چون اینطوری رنگهای قشنگ آبی و قهوه ای سوخته را میبینی؛ به نظر من، خیلی بهتر از مدلی است که رنگهای سبز و قرمز و شکلاتی دارد؛ در این لحظه، خانم «اولیور» کلاه را از سرش برداشت، و آنرا دوباره سرش گذاشت، و حالتهای دیگرِ آنرا امتحان کرد، اما در آخر، نه خودش و نه «ماریا»، از هیچکدام از حالتها خوششان نیامد؛ ــ نمیتوانید آن را یکوری بگذارید؛ منظورم این است که به صورتتان نمیآید، مگر نه؟ به صورتِ هیچ کس نمیآید؛ ــ نه؛ فایده ندارد؛ فکر کنم آخرش هم باید آنرا همانطور صاف روی سرم بگذارم؛ «ماریا» گفت: ــ خب، فکر کنم درستش هم همین باشد؛ خانم «اولیور» کلاه را از سرش برداشت؛ «ماریا» کمکش کرد، تا لباس پشمی خوشدوختِ نازک و زیبایی را، که رنگ آلبالویی ملایمی داشت، به تن کند، و کلاهش را روی سرش میزان کند؛ بعد گفت: ــ خیلی خوش تیپ شدید؛ خانم «اولیور» از این رفتار «ماریا» خوشش میآمد؛ با کمترین ایرادگیری و بهانه ای، همیشه او را مورد تایید و تحسین قرار میداد؛ «ماریا» پرسید: ــ میخواهید در مراسم سخنرانی کنید، نه؟ ــ سخنرانی! خانم «اولیور» با صدایی وحشت زده گفت: ــ نه، البته که نه؛ خودت میدانی که من هیچوقت سخنرانی نمیکنم؛ ــ خب، به نظرم در چنین ضیافتهایی از این کارها انجام میدهند؛ شما هم برای همین به آنجا میروید دیگر؛ مگر غیر از این است؟ نویسندگان مشهور سال 1973میلادی یا حالا هر سالی؛ چه میدانم؛ خانم «اولیور» گفت: ــ من لازم نیست سخنرانی کنم؛ آنجا پر است از آدمهایی که به اینکار علاقمندند، و خیلی هم بهتر از من سخنرانی میکنند؛ «ماریا» که سعی داشت خانم «اولیور» را وسوسه کند، گفت: ــ اما من مطمئنم که اگر یک کم روی آن تمرکز کنید، خوب میتوانید سخنرانی کنید؛ خانم «اولیور» گفت: ــ نه، نمیتوانم؛ من خودم میدانم توانایی چه کارهایی را دارم، و چه کارهایی را ندارم؛ این کار مرا مضطرب و عصبی میکند؛ احتمالاً خیلی از جاها زبانم میگیرد، و بعضی چیزها را دوبار تکرار میکنم؛ نه تنها پیش خودم احساس حماقت میکنم، بلکه احتمالاً از دید دیگران هم احمق به نظر خواهم رسید؛ البته خودِ کلمات مشکلی ندارند: میتوانی آنها را جایی بنویسی، یا روی یک دستگاه ضبطشان کنی، یا اینکه آنها را دیکته کنی؛ خیلی وقت است که با کلمه ها سروکار دارم، و میدانم که اهل سخنرانی نیستم؛ ــ بسیار خب؛ امیدوارم همه چیز بخوبی پیش برود، و مطمئنم همینطور هم خواهد شد؛ باید مراسم خیلی باشکوهی باشد، نه؟ ــ آره؛ صدای خانم «اولیور» پر از تشویش و اضطراب بود؛ تایید کرد: ــ یک ضیافت ناهارِ باشکوه برای نویسندگان؛ چیزی نمیگفت، اما پیش خودش فکر میکرد که چرا باید به این مراسم برود؛ کمی ذهنش را جستجو کرد، چون همیشه واقعا دوست داشت بداند، که به جای اینکه اول کاری را انجام دهد و بعد فکر کند که چرا آن کار را کرده، از اول باید چه کار کند؟ «به نظرم...» بازهم با خودش حرف میزد، و خطابش به «ماریا»یی نبود که اینک با عجله به آشپزخانه برگشته بود، چون احساس کرده بود بوی سر رفتن ظرف مربایی که روی اجاق گاز گذاشته بود، به مشامش رسیده؛ «به نظرم بد نیست بروم و ببینم چه حسی دارد؛ همیشه به ضیافتهای ناهار، و این جور جاها دعوت میشوم و هیچ وقت هم در آنها شرکت نمیکنم.» خانم «اولیور» وقتی به آخرین بخش ضیافت ناهار رسید، در حالیکه با ته مانده های کیک «مَرنگ» در بشقابش بازی میکرد، نفسی حاکی از رضایت بیرون داد؛ از طرفداران پر و پا قرص «مَرنگ» بود، و طعم خوب این شیرینی، آخرین برنامه ضیافت را نیز دلپذیر کرده بود؛ با اینحال، وقتی کسی به سنین میانسالی میرسد، باید مراقب مصرف شیرینیجات باشد؛ مثلاً دندانها: کاملاً سالم بودند، و این مزیت را داشتند، که درد نمیگرفتند، سفید بودند، و ظاهری قابل قبول داشتند؛ مثل دندانهای اصل بودند، اما واقعیت این بود که اصل نبودند؛ و دندانهایی که اصل نباشند، از نظر خانم «اولیور»، نمیتوانستند از مواد درجه یکی باشند؛ میدانست که دندان سگها از عاج واقعی است، در حالیکه دندانهای انسان، تقریبا از جنس استخوان هستند، و اگر هم مصنوعی باشند، از جنس پلاستیک؛ به هر حال، موضوع این بود که نباید از داشتن دندانهای مصنوعی، خجالت کشید؛ کاهو، بادام شور، و چیزهای دیگری مثل شکلاتهای مغزدار، کاراملهای چسبناک، و شیرینیهای خوشمزه از موادی هستند که خوردنشان مشکل است؛ یکبار دیگر نفسی از سر رضایت بیرون داد، و مشغول خوردن آخرین تکه از شیرینی اش شد؛ ناهار خوبی خورده بود، یک ناهار خیلی خوب؛ خانم «اولیور» از همه چیز راضی بود، و از هر لحاظ احساس آرامش میکرد؛ از مراسم لذت فراوان برده بود؛ از مهمانان و افراد حاضر هم همینطور؛ این ناهار که در اصل برای گرامیداشت زنان نویسنده زن نمیشد؛ نویسندگان دیگر، منتقدان و خوانندگان نیز بودند که در مراسم حضور داشتند. خانم «اولیور» بین دو نفر از نویسندگان مرد حاضر در مراسم نشست؛ «اِدوین اوبین»، شاعری که او از اشعارش خیلی لذت میبرد، آدم شوخ مشربی بود که تجارب خیلی جالبی از زندگی شخصی و ادبی و نیز سفرهای خارج از کشورش داشت؛ از علاقمندان به رستورانها و انواع غذاها بود، و همین باعث شد تا آنها موضوع ادبیات را کنار بگذارند، و سرخوشانه، در مورد غذا با یکدیگر صحبت کنند؛ سِر «وِسلی کنت» هم که در طرف دیگرش نشسته بود، همصحبت دلپذیری در این ضیافت به حساب میآمد؛ مطالب خیلی جالبی درباره کتابهایش گفت، و با ظرافت طبعی که در بیان سخنانش داشت، اجازه نداد تا خانم «اولیور» معذّب شود، در حالیکه خیلیها ناخودآگاه مخاطب را دچار این احساس میکردند؛ دلایلش را برای علاقمندی به برخی از آثار خانم «اولیور» اظهار داشت؛ این دلایل که منطقی هم به نظر میرسیدند، باعث شدند تا خانم «اولیور» نظر مساعدی نسبت به او پیدا کند؛ با خودش فکر کرد که تعریف و تمجید از زبانِ مردها، همیشه پذیرفتنی است؛ این زنها بودند که غلو میکردند؛ امان از بعضی چیزهایی که همین زنها برایش مینوشتند! واقعا که! البته همیشه هم زنها نبودند؛ گاهی اوقات هم بودند مردان جوان، و احساساتی، که از دوردستترین نقاط برایش نامه مینوشتند؛ همین هفته پیش بود که داشت نامه ی یکی از طرفدارانش را میخواند، که اینگونه شروع شده بود: «با خواندن کتابتان، احساس میکنم که باید چه بانوی بزرگواری باشید.» ظاهرا پس از خواندن کتاب «دومین ماهی قرمز» چنان هیجان ادبی شدیدی به او دست داده بود، و چنین چیزهایی را نوشته بود، که البته از نظر خانم «اولیور» کاملاً بیمورد بود؛ چندان اهل تواضع و فروتنی نبود؛ به نظرش داستانهای پلیسی ای که مینوشت در نوع خودشان خوب بودند؛ بعضیشان هم خیلی خوب نبودند، و برخی دیگر خیلی بهتر از بقیه بودند؛ اما تا جاییکه میدانست، هیچ دلیلی وجود نداشت که کسی تصور کند او یک زن بزرگوار است؛ او تنها این شانس را داشت که توانسته بود با استفاده از استعداد و مهارتی که در نوشتن دارد، افراد بسیاری را که به مطالعه علاقه داشتند سرگرم کند؛ و این از دید خانم «اولیور» یک خوش شانسی بزرگ بود؛ خلاصه آنکه، روی هم رفته، او توانسته بود به شایستگی از پس این آزمون سخت برآید؛ خوش گذرانده بود و با آدمهای خوبی صحبت کرده بود؛ حالا همه داشتند به جایی میرفتند که قهوه ها دست به دست میچرخید و میشد با افراد دیگر گپ زد؛ اینجا بود که احتمال خطر ....) پایان نقلتاریخ بهنگام رسانی 01/01/1400هجری خورشیدی؛ 10/01/1401هجری خوشیدی؛ ا. شربیانی

*4.5

I thought this book was very well written, however it does make the police who investigated the original deaths, look rather stupid and willing to accept one particular explanation rather than investigating what happened. If Poirot and Ariadne Oliver can find out the answers a decade after the original deaths then it doesn't say much for Inspector Garroway and his detectives who investigated the original crime. There are enough clues along the way for the reader to work out who did what.

4/5⭐“Hay un proverbio que mi abuela solía repetir: Los pecados viejos tienen largas sombras.”Este libro se me hizo una lectura ligera y entretenida. Lo que más me gustó fue como se desarrolla la trama hasta descubrir la verdad. Aclaro esto porque lo que me gustó de otros libros de Agatha Christie es el final, pero en este libro me gustó absolutamente todo.

A good story. Celia Ravenscroft and Desmond Burton-Cox want to marry. Desmond’s mother by adoption, Mrs Burton-Cox am odious woman opposes the marriage. At a literary luncheon she approaches Ariadne Oliver, who is Celia’s godmother to help her scupper the happy couples marriage plans. Celia’s parents died years ago in what the police determined to be a suicide pact. Mrs Burton-Cox wants to know who was the instigator as Molly the wife had a twin sister, Dolly that was mentally unstable. If she can prove this Desmond may hesitate to marry Celia if lunacy runs in the family. Oliver and Poirot team up to investigate and find out the motive behind the deaths. The character development is very good but not enough red herrings and not difficult to work out the motive. The four wigs, a dog that bites and the past accidents associated around Dolly with children lead us to the motive. A pleasant read and Oliver has Agatha Christie’s alto ego gives us a little insight into her eccentricity.

Hercule Poirot and his friend Ariadne Oliver go on a quest to shake up the memories of people connected to the double suicide of General and Lady Ravenscroft in 1960s English countryside. As Poirot digs deeper, people contribute new information and this cold case changes entirely.Elephants Can Remember is #37 in Hercule Poirot Mysteries by Agatha Christie. It is about the married couple Ravenscroft who seemed to have shot each other with the husband’s revolver which is found lying beside the bodies. The police were never able to establish who killed who, as motive seemed to be nonexistent at the time. Many years later Mrs Oliver dives into a truck load of old hearsay to get to the truth. She wants to protect the Ravenscrofts’ daughter.Main character, Hercule Poirot, seems to be sharing his main character role in this story, helping his longtime friend Ariadne with her case. I enjoyed that the author describes Poirot as a man with an egg-shaped head, a small stature and a monstrous mustache. She interestingly portrays him as a comic and strange looking personality. He seems very different from David Suchet in the TV adaptations.Ariadne Oliver, is the narrator and supporting main character of this story. She comes at problem solving from unexpected and creative angles, like comparing people’s memories to those of elephants. I find it refreshing and different from Poirot’s strictly analytical approach. She seems a kind hearted person with an amusing habit of brushing her hands through her hair messing it all up, even if she is very focused on hair style.The wonderfully descriptive writing takes me back to the 70s. In Agatha Christie’s universe every home seems to come with a set of servants for all domestic chores. I find it very entertaining to read her books as they give a glimpse into opulent environments and people’s interactions back in the day. Hercule Poirot is the main character in 38 of Christie’s stories. He is an absolute longtime favorite of mine and I have followed him both in books and in TV series. Ariadne Oliver appears in a smaller number of stories as a supporting character, being an interesting and well crafted character I love to read about. In this story she is the one who alerts Poirot to the case.There were plenty of references to old fashioned lifestyle of the 1970s, like keeping an address book for all contacts, something we stopped doing decades ago. I find it fascinating to be reminded how life worked before the digital age, and this is my favorite part of the story. Elephants Can Remember (Hercule Poirot Mysteries #37) by Agatha Christie is the captivating and entertaining story of Hercule Poirot and Ariadne Oliver solving a cold case from 1960, and is one of several works I have read by Agatha Christie. References are made to other books in the Hercule Poirot Mysteries Series in a clever way which triggers my curiosity. As a longtime fan, I am reading through most of them. Fans of Agatha Christie will love Elephants Can Remember (Hercule Poirot Mysteries #37), as will readers of crime fiction. Similar works to explore might be the Sherlock Holmes Series by Arthur Conan Doyle. All opinions are completely my own.

📚Muy fan de la autora!Mi propósito lector es llegar algún día a leerme toda su obra.Con este van 19.☑️Sus estructuras sencillas,donde va dejando caer pistas ,con giros finales sorprendentes,son la clave para que sus lecturas siempre gusten.🐘Hercoles Poirot no entra en acción hasta bien avanzada la novela ,es la Señora Oliver la que arranca con la intriga y “sus elefantes “.🐘Por primera vez ...tenia “cogido” al [email protected] como se suceden las muertes ...me dejo con la boca abierta...😳📌Solemos seleccionar frases iniciales o intermedias...aquí va el cierre de este libro:”Los 🐘🐘son capaces de recordar.Pero nosotros somos seres humanos y gracias a Dios a los seres humanos les ha sido concebida la facultad de olvidar”.

Molto molto carino. Come al solito sono innamorata dei libri della Christie e Adriadne non delude mai 🧡

Always a good read! I continue to enjoy Agatha Christie's twists and turns. She is a master of surprises. :)Check out my blog review of her here: https://rebeccaswriteinspirations.blo...It's always good to take another look at beloved classics. Agatha Christie always holds up with each read, and I enjoy spending time with her books every year. 2022 proved that I still love Poirot, the psychological clues, and the steps we take to get to the killer. Excellent! :)

“Elephants can remember, but we are human beings and mercifully human beings can forget.”Mrs. Ariadne Oliver is approached at a literary event by a woman whose son is wanting to marry Mrs. Oliver's goddaughter, Celia Ravencroft. Celia's parents died fourteen years earlier in an apparent murder/suicide. It was not determined wether the father shot the mother or if the mother shot the father and then themselves. Mrs. Oliver calls on Hercule Poirot to solve the case as Celia's future marriage depends on it. Poirot revisits the cold case and discovers the truth.One of the last installments of the Hercule Poirot series (though the actual last book of these series was written many years prior this one) Elephants Can Remember features mystery author Ariadne Oliver and Hercule Poirot. Mrs. Oliver was friends with Celia's mother hence how she became her godmother. When years earlier the dead bodies of the Ravencrofts were found, it can not be determined who shot who as the gun has both their fingerprints. The case goes cold but now that it has been brought up again and Poirot takes the lead. Mrs. Oliver begins asking those that knew the Ravencrofts what they remember, dubbing them "elephants". Poirot takes a look at the police investigation. When Poirot has all the information, he discovers what the police have missed. Originally wriiten in 1972, Elephants Can Remember is a work that critics generally liked but did not consider to be one of the best by Christie. Judging by some reviews I have seen, that sentiment appears to be the same with the public. While this mystery is not as intricate as earlier books in the series, it is still very much enjoyable. There are not as many red herrings but the characters and narrative are still memorable. The solving of the mystery is satisfying. All and all, it is a good, cozy mystery.