One, Two, Buckle My Shoe audiobook

A dentist commits suicide after accidentally giving a fatal dose of drugs to one of his patients, only a few hours after filling Poirot's cavities.Is that really what happened? The little detective isn't convinced.Christie liked to use children's nursery rhymes to give a bit of menace to some of her stories. It works especially well in this one because the clue that keeps Poirot on the right trail is a shoe buckle that catches his attention early on in the case. What looks to be a simple suicide turns into a not-so-simple murder case that twists and turns its way around blackmailers, bigamists, disenfranchised & potentially violent political activists, and secret agents. Nothing is what it seems, and I was (happily) kept guessing right up till the end. The Queen of Mystery spins another good yarn that any fan of hers will love.Recommended.

One, Two, Buckle My Shoe = The Patriotic Murders = An Overdose of Death (Hercule Poirot #23), Agatha ChristieOne, Two, Buckle My Shoe is a work of detective fiction by Agatha Christie first published in the United Kingdom in November 1940, in the US by Dodd, Mead and Company in February 1941 under the title of The Patriotic Murders. A paperback edition in the US by Dell books in 1953 changed the title again to An Overdose of Death. Hercule Poirot meets former actress Mabelle Sainsbury Seale while leaving his appointment with dentist Henry Morley. In this meeting, he helps retrieves a shiny buckle for her that had fallen from her shoe. Later that day, his friend Inspector Japp informs him that Morley has been found dead, having been shot in the head. Between Poirot's appointment and Morley's death, the dentist had three patients - along with Mabelle, he also dealt with Alistair Blunt, a prominent banker, and a Greek spy known only as Amberiotis. A fourth person was present at the surgery, Howard Raikes, an American left-wing activist who disliked Blunt but is enamored with his niece, Jane Olivera. Amberiotis is later found dead from an overdose of anesthetic, leading to the belief that Morley accidentally killed him and committed suicide upon realizing his mistake. Poirot disagrees with this belief. He learns that prior to Morley's death, his secretary Gladys Nevill had been called away by a fake telegram and that her boyfriend Frank Carter was disliked by the dentist. Mabelle soon goes missing. A search turns up a body - the face smashed in - within a sealed chest in the apartment of Mrs. Albert Chapman, a woman who also has disappeared. Poirot makes a note of the dull buckled shoes on the body. Dental records soon reveal the body to be that of Mrs. Chapman. Poirot soon finds himself drawn into the life of the Blunt family, where two attempts are made on Blunt himself; the second is thwarted by Raikes. The culprit is found to be Carter - he had obtained a job as a gardener at the house under a false identity and is found with a gun in his possession, identical to the one that killed Morley. Agnes Fletcher, Morley's maid, later admits to Poirot that she saw Carter on the stairs to the dentist's office before Morley's death. Poirot soon presses him for the truth, knowing he will be convicted of murder and attempted murder. Carter admits that while waiting to speak to Morley, he saw two people leave his surgery; when he entered, Morley was already dead. ...تاریخ نخستین خوانش: روز هفدهم ماه آگوست سال 2015میلادیعنوان: جنایت‌های میهن‌پرستانه؛ آگاتا کریستی (میلر)؛ مترجم: محمدعلی ایزدی؛ تهران، هرمس؛ چاپ دوم 1393؛ در 242ص؛ شابک 9789643637750؛ موضوع: داستانهای نویسندگان بریتانیایی - سده 20مجنایت‌های میهن پرستانه؛ یک رمان جنایی نوشته شده در سال 1940میلادی است، که «هرکول پوآرو» به عنوان کاراگاه در داستان حضور دارد؛ جسد دندان پزشک «پوارو»، آقای «هنری مورلی» در حالی که به نظر می‌رسد، دست به خودکشی زده، در مطبش پیدا می‌شود و ...؛نقل از متن: (بیست و چهار ساعت بعد «جپ» به «پوآرو» زنگ زد، و با لحنی بسیار ناراحت کننده، گفت: آن حرف‌ها را بینداز دور! همه را! - منظورت چیه، دوست عزیز؟ - «مورلی» خودکشی کرده، ما دلیلش را پیدا کردیم؛ - چی بود؟ - من تازه گزارش فوت «امبریوتیس» را از دکتر دریافت کردم؛ حالا کاری نداریم به اینکه او رسما چی گزارش داده، من فقط به زبان ساده برایت می‌گویم که او بر اثر تزریق بیش از اندازه «آدرنالین» و «پروکئین» فوت کرده...)؛ پایان نقلنقل بخشی از کتاب جنایتهای میهن‌پرستانه: (فصل اوّل: 1 آقای مورلی سر صبحانه زیاد سرحال نبود؛ از خوراک گوشت خوشش نیامد، رنگ قهوه به نظرش مثل آب گل آلود بود، و میگفت نان و بقیه غذاها هم یکی از یکی بدتر است؛ آقای مورلی مردی کوچک اندام، رک گو و غرغرو بود؛ خواهرش که خانه او را اداره میکرد مثل یک سرباز پیاده نظام درشت هیکل بود؛ او با قیافه ای متفکر به برادرش نگاه کرد و گفت: ــ مگر آب حمام دوباره سرد بود؟ آقای مورلی نسبتا با کج خلقی جواب داد: ــ نه، نبود؛ بعد نگاهی به روزنامه انداخت و گفت: ــ کار دولت دارد از بی کفایتی واقعی به احمقانه واقعی تغییر شکل میدهددوشیزه مورلی با صدای بسیار بم خود جواب داد: ــ واقعا که افتضاح است؛ او زن ساده ای بود، و همیشه فکر میکرد هر دولتی سر کار باشد، حتما خوب است؛ و با اصرار از برادرش خواست دقیقا توضیح دهد، که چرا روش دولت فعلی غیرقابل قبول، بیفایده، احمقانه و آشکارا نوعی خودکشی است؛ وقتی آقای مورلی نظر خود را کاملاً در این موردها بیان کرد، یک فنجان دیگر از همان قهوه ای که به نظرش بد آمده بود، نوشید و از ناراحتی شدید بیرون رفت؛ بعد گفت: ــ این دخترها هم مثل هم هستند! غیرقابل اعتماد و خودخواه؛ در هیچ موردی نمیشود به آنها اتکا کرد؛ دوشیزه «مورلی» با لحنی پرسش آمیز گفت: ــ گلَدیس؟ ــ همین الآن پیغام دادند، عمه اش سکته کرده و او مجبور شده به سامرست برود؛ دوشیزه مورلی گفت: ـ خیلی بد شد، عزیزم، اما اون دختر چه تقصیری داره؟ آقای مورلی سرش را تکان داد و با لحنی غمناک گفت: ــ من از کجا بدانم عمه اش سکته کرده؟ از کجا بدانم که همه این چیزها را این دختره و آن پسره ی ولگرد ،که باهاش میرود بیرون، از خودشان درنیاورده اند؟ آن پسره، آدم عوضی ای است؛ اگر بشود اسمش را آدم گذاشت! آنها احتمالاً قرار گذاشته اند با هم بیرون بروند؛ ــ نه، فکر نمیکنم عزیزم، گلَدیس از این کارها نمیکند؛ تو که میبینی او همیشه دختر درستی بوده است؛ ــ بله، بله؛ ــ دختر باهوشی است، و به کارش خیلی علاقه دارد؛ خودت اینطور میگفتی؛ ــ بله، بله، جورجیانا؛ قبل از اینکه سر و کله این جوانک پیدا شود این طور بود؛ اما تازگی رفتارش بکلی عوض شده ـــ بکلی ـــ حواسش نیست؛ کج خلق و عصبی است؛ سرباز پیاده نظام آه عمیقی کشید و گفت: ــ بالاخره هر دختری عاشق میشود؛ کاریش نمیشود کرد؛آقای مورلی فورا گفت: ــ اما این نباید روی کیفیت کاری که برای من به عنوان یک منشی انجام میدهد اثر بگذارد؛ امروز مخصوصا خیلی سرم شلوغ است! چندتا مشتری خیلی مهم دارم؛ این خیلی بد و ناراحت کننده است! ــ من هم کاملاً میدانم که این، فوق العاده ناراحت کننده است، هنری؛ راستی این پسره که تازگی آورده ای، چطور است؟ هنری مورلی با لحنی غمزده گفت: ــ او بدترین کسی است که تا حالا پیش من بوده! یک اسم خشک و خالی را نمیتواند درست بفهمد؛ رفتارش اصلاً خوب نیست؛ اگر خودش را درست نکند، مجبورم بیرونش کنم، و یک نفر دیگر را بیاورم؛ نمیدانم آموزش و پرورش این روزها به چه درد میخورد؛ به نظر من یک عدّه کودن میدهد بیرون، که یک کلمه از حرف آدم سر در نمیآورند، چه برسد به اینکه ازشان بخواهی به خاطر بسپارند؛بعد نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: ــ خُب من دیگه باید بروم؛ امروز صبح باید تمام وقتم را بگذارم و برای آن زن، سینزبری سیل، یک کاری بکنم؛ به او پیشنهاد کردم برود پیش ریلی، اما حرفم را گوش نکرد؛ جورجینا با لحنی جدی گفت: ــ البته که نمیکند؛ ــ ریلی کارش خیلی خوب است؛ واقعا خوب است؛ مدرکش درجه یک است؛ به طور کلّی از جدیدترین روش استفاده میکند؛دوشیزه مورلی گفت: ــ دستش میلرزد، فکر میکنم به دلیل مصرف مشروب باشد؛ برادرش خندید، خلقش سرجایش برگشته بود؛ رو به او کرد و گفت: ــ من طبق معمول ساعت یک و نیم میآیم برای ساندویچ؛دو2؛ آقای امبریوتیس در هتل ساووی داشت دندانهایش را با خلال پاک میکرد، و در دل با خودش میخندید؛ همه چیز عالی و روبراه بود؛ دوباره بخت به او رو کرده بود؛ ببین اون زنیکه دیوانه به چند کلمه حرف محبت آمیز چه جواب خوبی داد؛ آه، تو نیکی میکن و در دجله انداز؛ او همیشه مرد خوش قلب و سخاوتمندی بوده است! در آینده میتواند از این هم سخاوتمندتر باشد؛ تصورات خیرخواهانه، جلو چشمانش موج میزدند؛ دیمیتری مهربان...؛ و آن مرد خوب، کانستنتوپولوس، که در رستوران کوچکش به سختی تلاش میکند...؛ چه مژدگانی خوبی برای آنهاست...؛ خلال ناگهان توی لثه اش فرورفت، و آقای امبریوتیس صورتش را جمع کرد؛ تصورات قشنگ آینده محو، و جای خود را به ترس و نگرانی در آینده ای به فاصله چند لحظه دیگر داد؛ او با زبانش به نرمی آن را لمس کرد؛ بعد دفترچه یادداشتش را بیرون آورد؛ ساعت دوازده خیابان کوئین شارلوت شماره پنجاه و هشت؛ او سعی کرد احساس خوش ِ قبلیش را دوباره به دست آورد؛ اما بیفایده بود؛ تمام هوش و حواسش روی شش کلمه متمرکز شده بود: خیابان کوئین شارلوت؛ ساعت دوازده؛ پنجاه و هشت؛سه 3؛ در هتل گلنگوری کورت صبحانه تمام شده بود؛ دوشیزه سینزبری سیل در سالن انتظار نشسته بود و داشت با خانم بولایتو صحبت میکرد؛ میزهای آنها در سالن ناهارخوری کنار هم قرار داشت؛ هفته پیش، یکروز بعد از ورود دوشیزه سینزبری سیل، آنها با هم آشنا شده بودند؛ دوشیزه سینزبری سیل گفت: ــ میدانی عزیزم؛ دردش واقعا افتاده، دیگر اصلاً تیر نمیکشد؛ شاید زنگ بزنم...؛ خانم بولایتو حرف او را قطع کرد و گفت: ــ حماقت نکن عزیزم، برو پیش دندان پزشک، بِده کار آن را تمام کند؛ خانم بولایتو زن قدبلند و درشت اندامی بود و صدای کلفتی داشت؛ دوشیزه «سینزبری سیل» زنی چهل و چند ساله بود؛ او موهای خود را که رنگ یکنواختی نداشت در حلقه هایی نامنظم روی سرش جمع کرده بود؛ لباسش نسبتا خوش دوخت و جالب اما نامرتب بود؛ و عینک بدون دسته اش همیشه کمی به طرف پایین افتاده بود؛ در ضمن زن حرافی بود؛ او با لحنی غمگین گفت: ــ اما میدانی الآن واقعا هیچ درد نمیکند؛ ــ مزخرف است؛ تو به من گفتی دیشب اصلاً نتوانستی بخوابی؛ ــ نه نخوابیدم؛ هیچ نخوابیدم، شاید الآن عصبش واقعا مرده باشد؛خانم بولایتو با لحنی جدی گفت: ــ هر دلیلی هم که داشته باشد، باز بهتر است بروی پیش دندان پزشک؛ ما همه دوست داریم اینکار را عقب بیندازیم؛ علتش هم فقط ترس است، اما بهتر است آدم تصمیمش را بگیرد و خودش را راحت کند؛ انگار دوشیزه «سینزبری سیل» داشت با خودش یک چیزی زمزمه میکرد؛ شاید داشت توی دلش با غرغر میگفت: «آره، اما این دندان من است نه دندان تو!»؛ اما آنچه عملاً به زبان آورد این بود: ــ فکر میکنم حق با شماست؛ آقای مورلی خیلی توی کارش دقیق است؛ و آدم اصلاً ناراحت نمیشود؛چهار 4؛ جلسه هیئت مدیران بدون هیچ مشکلی برگزار شد. گزارش خوبی ارائه شد و ظاهرا کسی مخالفتی نداشت؛ با وجود این، از دید تیزبین آقای رادرِستاین یک چیزی بود؛ یک تغییر کوچک در طرز رفتار رئیس هیئت؛ در آهنگ صدای او یکی دو بار سکته و حالت عصبی دیده شد که در اینگونه جلسات سابقه نداشت؛ شاید از موضوعی سِرّی رنج میبرد؟ ولی «رادرِستاین»، هیچ موضوع سرّی ای را نتوانست به «آلیستر بلانت» ربط دهد؛ او آدمی بسیار خونسرد، آرام و اساسا بسیار انگلیسی مآب بود؛ البته همیشه قضیه کبد بود...؛کبد آقای «رادرِستاین» گاهی او را ناراحت میکرد؛ اما او هیچ وقت ندیده بود «آلیستر» از کبدش شکایت داشته باشد؛ کبد آلیستر به خوبی مغز و شمّ اقتصادی اش کار میکرد؛ نه این ربطی به سلامتی او نداشت؛ حالش کاملاً خوب بود؛ با وجود این، یک چیزی بود ـــ رئیس جلسه یکی دو بار دستش را به طرف صورتش برده بود؛ در ضمن نشسته بود و دستش را زیر چانه اش گذاشته بود؛ او معمولاً این کار را نمیکرد؛ و یکی دو بار انگار واقعا حالت ـــ بله گیجی پیدا کرده بود؛ آنها از جلسه بیرون آمدند و از پله ها پایین رفتند؛ «رادرِستاین» گفت: ــ فکر نمیکنم با ماشین من بیایی، میآیی؟ آلیستر بلانت با لبخند سرش را تکان داد و گفت: ــ نه، ماشین خودم هست؛ بعد نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: ــ من به شهر برنمیگردم؛ و بعد از کمی مکث ادامه داد: ــ راستش از دندان پزشک وقت گرفته ام؛ خُب پس مشکل همین بوده استپنج 5؛ هرکول پوآرو از تاکسی پیاده شد، کرایه اش را داد و زنگ خانه شماره 58، در خیابان کوئین شارلوت را به صدا درآورد؛ چند لحظه بعد، یک پسر در لباس ویژه خدمتکارها با صورت کک و مکی، موی قرمز و قیافه ای جدی در را باز کرد؛ هرکول پوآرو پرسید: ــ آقای مورلی؟ و در دل به این امید مسخره دل خوش کرده بود که شاید آقای مورلی به جایی دعوت شده باشد، حالش خوب نباشد و یا امروز اصلاً نخواهد بیماری را ببیند...؛ اما بیخود بود؛ پسرک پیشخدمت کنار رفت، هرکول پوآرو قدم به درون گذاشت، در پشت سرش بسته شد و سرنوشتی دردناک و غیرقابل تغییر را برایش رقم زد؛ پسرک پرسید: ــ اسمتان لطفا؟ پوآرو نامش را به او گفت، در قسمت سمت راست راهرو یک در باز شد، و او قدم به اتاق انتظار گذاشتاین اتاق که به طرز بسیار جالبی تزیین شده بود، به نظر هرکول پوآرو به شکلی وصف ناپذیر دلتنگ مینمود؛ روی میز براق بدلی از نوع شراتون، چند روزنامه و مجله با دقت چیده شده بود؛ توی بوفه هپل وایت دو عدد شمعدان و یک ظرف چندقسمتی ویژه شیرینی، شکلات، میوه و غیره قرار داشت؛ و روی پیش بخاری یک ساعت و دو گلدان برنزی به چشم میخورد؛ پرده پنجره ها از جنس مخمل و به رنگ آبی بود؛ صندلیها دارای روکش طرح جِیکوبین با نقش گل و بوته و پرنده های قرمزرنگ بودند؛ روی یکی از آنها یک آقا که قیافه نظامی و سبیل کلفتی داشت و رنگ پریده به نظر میرسید نشسته بود؛ او نگاهی به پوآرو انداخت؛ از آن نگاهها که آدم به حشرات موذی میاندازد؛ و اینطور که قیافه اش نشان میداد او الآن بیشتر دلش میخواست یک حشره کش همراه داشت تا یک تفنگ؛ پوآرو همانطور که با تنفّر به او نگاه میکرد در دل گفت: «بعضی از این انگلیسیها آنقدر بدعنق و مسخره هستند، که باید در همان بدو تولد راحتشان کرد.»؛ مرد نظامی بعد از یک نگاه خیره طولانی، دست دراز کرد، مجله تایمز را برداشت، صندلی اش را گرداند تا چشمش به چشم پوآرو نیفتد، و شروع به خواندن کرد؛ پوآرو مجله پانچ را برداشت؛ بدقّت مطالب آن را خواند اما هیچ یک از داستانهای طنز به نظرش خنده دار نبودند؛ پسرک پادو آمد داخل و صدا زد: ــ سرهنگ اروبامبی؟ و آن مرد نظامی به اتاق دیگر راهنمایی شد؛ پوآرو داشت پیش خودش فکر میکرد آیا واقعا احتمال دارد چنین اسمی وجود داشته باشد، که همان لحظه در باز شد، و مردی تقریبا سی ساله وارد شد؛ همانطور که این مرد جوان کنار میز ایستاده بود، و با بیقراری مجله ها را ورق میزد، پوآرو به او نگاه کرد؛ به نظرش رسید او باید جوانی خطرناک و احتمالاً جنایتکار باشد؛ در حقیقت او بیش از هر جنایتکاری که پوآرو در طول خدمتش دستگیر کرده بود، جنایتکار به نظر میرسید؛ پسرک پادو در را باز کرد و همینطور رو به هوا گفت: ــ آقای پیرِر؛ پوآرو که فهمید منظورش اوست، از جا برخاست؛ پسرک او را به عقب راهرو برد و نرسیده به انتها وارد آسانسور شد و پوآرو را به طبقه دوم برد؛ بعد در طول سالن به راه افتاد، دری را باز کرد و وارد یک اتاق انتظار کوچک شد، با انگشت روی یک درِ دیگر زد، و بدون اینکه منتظر جواب شود، آن را باز کرد، و کنار ایستاد، تا پوآرو وارد شود؛ به محض ورود، صدای ریزش آب به گوش ِ پوآرو خورد؛ رفت جلو، پشت در را نگاه کرد، دید آقای مورلی دارد دستهایش را توی دستشویی روی دیوار، با دقت و علاقه حرفه ای خود میشوید.)؛ پایان نقلتاریخ بهنگام رسانی 27/06/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

“Japp said curiously: “What are you trying to do–make the thing more difficult?”[Poirot:] “Exactly that.”Ok, so the first victim is a dentist and my dad is a dentist... I was upset. But it was also funny because we joked about it for at least an hour. The solution was absolutely perfect, and when I enjoy the solution I retroactively enjoy the whole book even more (bottom line: I'm a weird girl. But of course you knew that already). The central part of the story -basically, the investigation- was a bit slow, I admit it, but the finale made it up for that, as far as I'm concerned.Moreover, One, Two, Buckle My Shoe is a Poirot book. And if you're me, you really can't not like a Poirot book.

I didn’t grow up on a healthy dose of Agatha Christie. My poison were Austen (so cliched! But apparently childhood me wasn’t too heavy on originality) and Sidney Sheldon. I loved Sheldon’s insane roundabout, amazing adventures with exotic and hardly-believable characters. My favourite was Tracy Whitney- the international thief who pulls off the most incredible heists, sometimes with a poodle, sometimes with a mud mask. I loved them so much that that even now when friends tell me that they have never (Never? Never?? ) read him, I shove a copy into their hands while eliciting ardent promises from them that would give it a chance. Then, my strategy backfired on me, and I ended up with a copy of ‘One, Two, Buckle my shoe’ shoved into my hands.It is incredible how some amazing discoveries are made on a chance. As soon as I began reading this, I was transported into what seemed like a set for one of those old, black and white British dramas. There was a poignant feeling that piggybacked throughout my reading of this. The story has an incredible structure. The beginning of every chapter is marked with the lines from the rhyme ‘One, Two, Buckle my shoe’ and in every chapter events are lined up so allusion to the lines turn up in a critical juncture of the story. The domino effect starts from the glimpse of a distinctive shoe that peeks mysteriously out from a car and the buckle is wrenched off and tumbles onto the street. How is that for an entrance!The dentist’s chair inspires fear. One of the most vulnerable positions a person can find himself/herself is with your mouth open in a lockjaw with a scary miner in a white apron sticking sharp tools and poking around your cavities while all you can do is close your eyes and pray that it is going to be over by the time you open them. Christie uses this fear to establish the character of the doctor. He appears to be a grumbling old man at first, and then is introduced as the best doctor money can buy and is then quite suddenly, with no preamble, he is found dead in his office. Obviously the police think that it is a suicide and of course Poirot sniffs foul play.My friend tells me this is not one of Poirot’s best, but I liked it! It fit in good with chocolates and my cats and a tome of blankets. It definitely doesn’t qualify as edge-of-the-seat material, but it’s a good companion on a cold day.

Nervous about visiting the dentist, Poirot is relived that he won’t need another check-up for at least 6 months.So when Inspector Japp later pays Poirot a visit and informs him that he’s dentist Morley has been found dead by a shot through the head, Poirot finds himself at the surgery for the second time that day.When another of the patients who also had visited the practice that day is found dead with an overdose of anaesthetic, it looks increasingly likely that Morley committed suicide.But Poirot isn’t so sure...Another great mysteries by Christie, this is one of the most complex cases that Poirot has to solve.The various twists as things don’t appear as they seem certainly kept me hooked!I loved the various clues that Christie sprinkled throughout, it’s so clever the way she was able to tie everything together!

4⭐Otro libro más que sorprende de lo buena escritora que era Agatha, sin duda sus libros son una obra de arte.Ahora, este libro nos cuenta como el detective Poirot va a su cita con el dentista y minutos después de salir de la revisión, este dentista es asesinado y empiezan a surgir otros asesinatos ligados a este.Este libro no es de los mejores que he leído de ella, siento que no se presentó tanto las pruebas para que uno pudiera pensar y analizar quien podría ser, la resolución es sorprendente, sin embargo casi imposible descifrar, me falto algo, pero si me gustó que vimos a un detective más vulnerable, es ocasiones lo vimos siento manipulado, es excelente tener la oportunidad de leerlo

En “La muerte visita al dentista” nos encontramos con el supuesto suicidio de un reconocido dentista, y digo supuesto porque, tras lo que observa el detective Hércules Poirot en la escena del crimen, no es un suicidio sino un asesinato.La trama, como en todas las novelas de esta autora, sigue el mismo patrón: un asesinato, varios sospechosos y un detective (en este caso Hércules Poirot) que estaba por el lugar de forma casual, tomará las riendas del caso. A pesar de seguir un mismo patrón que en los otros libros, la trama está entretenida, con una narrativa fluida que capta la atención desde el principio y con un misterio que hará que no dejéis de leer hasta finalizarlo.

I enjoyed this. A lot. There is a large cast of characters to keep track of. This was easy to do listening to the audio book as Hugh Fraser is great at doing different voices. As usual the murderer was well concealed until the end. I wouldn't have guessed who it was except for having seen the tv adaptation, numerous times. Good plot and mystery.